Στο μεγαλύτερο από τα δύο γραφικά νησάκια των Στροφάδων, νότια της Ζακύνθου, κυριολεκτικά απομονωμένη από τον κόσμο, βρίσκεται η εντυπωσιακή, μεγαλοπρεπής ομώνυμη μονή. Εξωτερικά μοιάζει περισσότερο με φρούριο και λιγότερο με θρησκευτικό κέντρο και είναι αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα και στην Παναγία Παντοχαρά.
Σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε το 1241 από τον αυτοκράτορα Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη έπειτα από επιθυμία της κόρης του Ειρήνης, και ανακαινίσθηκε γύρω στο 1440 από τον Ιωάννη Η΄ Παλαιολογο. Στους επόμενους αιώνες γνώρισε δύο σοβαρές επιδρομές, κατά τις οποίες το συγκρότημα καταστράφηκε και οι μοναχοί σκοτώθηκαν: το 1530, από Σαρακηνούς πειρατές, και το 1717 από τους Τούρκους. Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της μονής είναι το έτος 1568, όταν ο Ζακυνθινός κόντες Δραγανίγος Σιγούρος εκάρη εδώ μοναχός με το όνομα Δανιήλ. Πρόκειται για τον Άγιο Διονύσιο, πολιούχο της Ζακύνθου που έλαβε αυτό το όνομα αργότερα, όταν χειροτονήθηκε αρχιεπίσκοπος. Το 1570 έγινε ηγούμενος της μονής και το 1622 τάφηκε εδώ σύμφωνα με επιθυμία του. Το λείψανό του παρέμεινε στη μονή μέχρι την καταστροφή του 1717 και τότε μεταφέρθηκε στην πόλη της Ζακύνθου από τους δύο επιζήσαντες μοναχούς. Μαζί μεταφέρθηκε και η έδρα της μονής δίπλα στον ναό του Αγίου Διονυσίου, όπου παραμένει μέχρι σήμερα.
Το μοναστηριακό συγκρότημα έχει την όψη μεσαιωνικού φρουρίου και περιβάλλεται από τείχη που ξεπερνούν τα 25 μέτρα σε ύψος. Το καθολικό βρίσκεται μέσα στον πύργο της μονής, κάτι που δεν συναντάται σε άλλη περίπτωση. Εκτός από τον κύριο, υπήρχε και δεύτερος μικρός ναός, αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο, στον οποίο ήταν αρχικά τοποθετημένο το λείψανο του Αγίου Διονυσίου. Η μονή διέθετε πλούσια βιβλιοθήκη με σπάνια βιβλία και χειρόγραφα, καθώς και πολύτιμα ιερά σκεύη, πολλά από τα οποία βρίσκονται σήμερα στο μουσείο της νέας μονής στην πόλη της Ζακύνθου και στη Μαρκιανή βιβλιοθήκη της Βενετίας.
